Maraton w weekend

To będzie ciężki weekend... tak sobie pomyślałam w piątek.

Jak my to zrobiliśmy... to w zasadzie nie wiem...

Kurczę nie prawda wiem i aż głupio się przyznać...

Na samym początku naszej znajomości z Błażejem i Emilką wykombinowaliśmy, że pobiegniemy jakieś takie zawody - nie tylko biegowe - i padło na duatlon... ale … i tu zaczyna się historia naszego szalonego weekendu :)

Gdy zapisałam się na Szakala razem z Maćkiem, Błażej powiedział, że w przeddzień półmaratonu jest duatlon...

Długo zajęło mi zapisanie się na te zawody.

Nie byłam przekonana do nich do końca.

Oczywiście nie byłabym sobą, gdyby ciekawość nie wygrała.

I tak, w sobotę o 10.00, wystartowaliśmy w Dobrej w duatlonie :)

Oczywiście dotarliśmy tam samochodem Emilki, a nasze rowery dostarczył Błażej.

Mój rower... hm!

To jest jeden z niepasujących elementów do tej konkurencji .. no ale zapisana i trzeba wystartować.

Siedem i pół kilometra spokojnego biegu - takie było założenie, i tak zostało zrealizowane.

Spokojnie, później jeszcze trzynaście na rowerze... to już nie do przewidzenia.

Mój rower nie chciał ze mną współpracować.

Koła mu grzęzły, przerzutki nie wchodziły - jakaś masakra... a na koniec, na zjedzie z górki, zaliczyłabym piękną wywrotkę .

Ale to nie koniec przygód... oczywiście po biegu trzeba było przesiąść się na rower... kask, rękawiczki, nie wiem ile czasu mi to zajęło, ale jakoś dałam radę.

Później zmiana z roweru na nogi...

Tu rower zabrał Zbyszek.

Kask wylądował na ziemi, a reszta odzieży na poboczu strefy zmian i po drodze na trasę .

Okulary, rękawiczki opaska... wszystko, co można z siebie zrzucić....

I gdzie są moje nogi... ktoś zabrał mi moje nogi ?!…

...

potrzebowałam pięciuset metrów, by mój mózg oddał moje nogi...

Dokończyłam dwukilometrowy bieg, dobiegłam jako przedostatnia ….ale i tak byłam z siebie zadowolona. Super zabawa :) Paradoksem tej zabawy był puchar :)

Niedziela to kolejna zabawa, ale tu już nie będzie tak jak wczoraj... tu jest plan, który trzeba wykonać :)

Wczoraj odebraliśmy pakiety startowe, więc dziś można było dłużej pospać :)

Ruszyliśmy ku przygodzie z półmaratonem o 10:30 …

Dojechaliśmy na miejsce, zaparkowaliśmy i zrobiliśmy rozeznanie w terenie.

Czyli zlokalizowaliśmy depozyt, szatnię i toalety :)

Do startu zostały dwa kwadranse...

Rozgrzewka z Moniką dookoła stawu …

I na start.

Wystrzał, biegniemy …

Gadamy sobie i zastanawiamy się, jak to będzie, gdy będziemy kończyć …

Minęły trzy kilometry, a my sobie rozmawiamy, szybko mija czas …

Na ósmym kilometrze – chyba na ósmym kilometrze mija nas lider wyścigu :)

My sobie drepczemy :)

Biegnę.

Spoglądam na pulsometr - trochę dużo - więc mówię do Moniki: - Za szybko biegniemy.

Monika zwalnia i biegniemy razem.

Do szesnastego kilometra biegniemy razem, później się rozdzielamy.

Ona biegnie szybciej - ja swoim tempem...

Dobiegam do mety, ostatnie trzy kilometry biegnąc tak szybko, jak tylko mogę …wyprzedzam trzy dziewczyny i wpadam na metę …

Na mecie jest już Maciek Mazerant, i Monika Strobin... czekamy na innych...

Pojawiają się po kolei nasi klubowicze...

Są dziewczynki … Justyna i Gabrysia – wielkie brawa, dziewczyny!

Za nimi wbiega Emilka :)

Super :)

W końcu odmeldowują się wszyscy...

Idziemy przebrać się w suche ciuchy...

Jako drużyna zajmujemy czwarte miejsce. Ale i tak w dniu dzisiejszym dla mnie osobiście największymi bohaterami tego biegu są Justyna Pastwińska , Gabryiela Siedlecka

i Emilka :)

Dziewczyny! Jesteście wielkie :)

Wasza pierwsza połówka - brawo wy :)

Jak co roku bieg odbył się w pięknym malowniczym lesie … było bajecznie kolorowo :)

Wracamy za rok :)

Kolejna odsłona Uniejowa

Gdy nadchodzi październik to wiadomo, że czeka na nas Uniejów :)

Mała miejscowość, w której od 10 lat jesienną porą spotykają się biegacze z całej Polski na imprezę, która ze względu na fakt, że w Uniejowie są termy, nosi nazwę „Bieg do gorących źródeł”.

Dzięki Justynie dotarliśmy do miejsca przeznaczenia.

Biuro zawodów... numery startowe... każdy biegacz to zna.

Odebraliśmy numerki: mój to 217, Maciek 301, a Justyna 167.

Na zewnątrz zimno i mokro, okropnie...

Pół godziny przed biegiem postanowiliśmy pobiegać i wtedy to właśnie zapadały kluczowe decyzje, czy biec w kurtce, czy może bez.

???

Bieg rozpoczyna się o 12:30. Na starcie mieliśmy się stawić kwadrans po dwunastej...

Schowaliśmy się w tłumie , by było trochę cieplej, ale to nie bardzo nam pomogło.

Wystrzał z armaty i odliczanie :)

Pobiegliśmy.

Mój start tradycyjnie z końca.

Wolę gonić !

Na początku z górki i slalom pomiędzy biegaczami. Wiatr wieje, ale w grupie nie bardzo go czuć, do mostu … tu wiatr już dał się odczuć … szeregi trochę się rozluzowały i wiatr wkradał się w każdy kawałek mojej osoby :)

Nie lubię, jak tak wieje - miałam wrażenie, że biegnę do przodu, a poruszam się do tyłu.

Dwa kilometry za mną , biegnie się dobrze, ale obawiam się, by nie przesadzić na początku, chcę aby sił mi starczyło do końca.

Dotarliśmy do term, na kładkę, co za „mądry” człowiek pomalował ją w te zygzaki...

Wbiegam na nią, biegnę, ale moja głowa mówi mi, że nie dam rady, walczę z nią, ale wiem że minę to mam nieciekawą, wiatr dodatkowo utrudnia i tak trudne już zadanie ….

Odliczam metry do końca tej szatańskiej kładki, ów skończyła się. Kolejne kilometry to na zmianę górka i z górki.

Na ostatniej agrafce widzimy się po raz drugi z Maćkiem, później widzę innych klubowiczów.

Osiem kilometrów za mną do mety - jeszcze dwa.

Biegnę i jakoś nie mogę przyspieszyć, biegnę sama, tak mi jest jakoś ciężko samej, ale pracuję nad sobą - obieram cel, jakaś dziewczyna przede mną, uczepiłam się myśli, że muszę ją wyprzedzić.

Po kilku metrach cel osiągnięty, następny jest jakiś chłopak - docieram do niego - jest dziewiąty kilometr.

Biegnę dalej... obok mnie kolejny kolega, patrzy na mnie i mówi: - Jaka życiówka? - a ja – nie pamiętam - coś koło 48... spogląda na zegarek i mówi: - ...no to jest szansa...

Ostatni kilometr biegniemy razem, wybiegamy na podbieg do mety, tu już w zasadzie nic nie miało znaczenia, biegnę do mety....

Wbiegam na metę z czasem 48 minut.

Może dużo, może mało nie wiem... dla mnie to dobry wynik.

Cieszę się z niego.

Na mecie odmeldował się Maciek i Justyna.

Każde z nich bardzo zadowolone.

Teraz zostało zmienić ciuchy na suche i trochę się ogrzać.

Po przebraniu w suchą odzież poszliśmy coś zjeść.

No i oczywiście dekoracje, jak zawsze mnóstwo kategorii i nagród, a na koniec losowanie fantów na numery startowe wszystkich uczestników.

Dziś w losowaniu miałam szczęście - moja nagroda ma dwa metry długości, jest lekka, srebrna, i bardzo przydatna... wiecie co to???

Sprawdźcie na zdjęciach :)

Maciek też miał szczęście - wylosował koszulkę.

Dzięki wielkie Justyna :)

Prześcignąć Raka

Tak sobie pomyśleliśmy, że bieg „Prześcignąć raka” będzie fajnym pomysłem na spędzenie niedzielnego przedpołudnia.

Jak głowa wymyśliła, tak postąpiliśmy... Wstaliśmy rano i pojechaliśmy z Emilką do Łagiewnik.

Tam odebraliśmy pakiety startowe i powitaliśmy wszystkich biegowych kolegów i koleżanki.

Do biegu pozostała godzinka, zrobiliśmy więc sobie rozgrzewkę, pokibicowaliśmy zawodnikom, którzy ruszyli na ścieżki leśne w marszu i świetnie się bawiliśmy.

Po ukończeniu przez wszystkich zawodników marszu wręczono im pamiątkowe medale i dyplomy.

Pozostało troszkę czasu do głównej atrakcji, czyli biegu na 5 km , no... może troszkę więcej....

Zrobiliśmy rozgrzewkę, którą przygotował dla nas organizator, ale tak z przymrużeniem oka...Ustawiliśmy się na starcie, tradycyjnie ja na samym końcu prawie...ruszyliśmy.

Wcale nie było moim zamiarem ścigać się, to miała być część mojego dzisiejszego treningu – długiego wybiegania. W zasadzie tak było.

Pierwsze 4 km biegłam sobie tak, aby nie czuć się zmęczoną.... takie miałam założenie.

W końcu miał to być kawałek mojego długiego wybiegania.

Na czwartym kilometrze dogoniłam cztery dziewczyny, biegłam chwilkę za nimi...

W głowie pojawiła się myśl: - Przecież dasz radę. Możesz je wyprzedzić , no ale …, ale miałaś się nie ścigać.

No tak … miałam się nie ścigać!

Postanowiłam ostatnie 1500 metrów pobiec troszkę mocniej... nie dużo, tylko tak, by wyprzedzić te cztery panie przede mną.

Udało się, na ostatnich metrach spotkałam Marcina Sz. … Pytam: - Daleko jeszcze?

Krótka odpowiedź: - 200 metrów...

No to do przodu, te dwieście metrów dam radę jeszcze szybciej... chyba??

Wpadłam na metę, wyprzedzając jeszcze dwie osoby...

Prowadzący wyczytał numerki panów, których już nie zdążyłam dogonić , odebrałam medal i dyplom pamiątkowy. A z ust pana prowadzącego wyleciały słowa: - Właśnie metę przekroczyła trzecia kobieta z numerem startowym 81... Katarzyna Suska .

- Woow! Jestem trzecia! - pomyślałam... pierwszy raz na krótkim dystansie udało się coś ugrać, niesamowite.

Zaraz za mną na metę przyleciał Maciek i Emilka.

Poszliśmy do samochodu zmienić mokre ciuchy na suche. Po zmianie odzieży rozgrzaliśmy się ciepła herbatką.

Niektórzy nawet spożyli szaszłyka - podobno bardzo dobry – opinia mojego Maciusia.

A i jeszcze jedno - największe wrażenie na mnie zrobiła blacha ciasta drożdżowego, gigantyczna , ale to możecie zobaczyć …. bardzo dobre było! Giga ciacho!!!!!

Odebrałam pucharek i podjęliśmy drogę powrotną do domu:)

Bieg był super zorganizowany :) Wielka, ogromna szóstka z plusem za organizację.

Dziękuję Emilka i Maciek :)