Prawdziwy czy wirtualny?

Ostatnio zastanawiałam się nad fenomenem portali społecznościowych, takich jak Nasza Klasa czy FB.
Jak to się dzieje, że przypadkowo poznanej osobie, której nie widzimy - przecież nie wiemy, co kryje się za awatarem prawda? - jesteśmy w stanie powierzyć najskrytsze tajemnice swojego życia, a osobie, z którą żyjemy, ciężko nam czasem powiedzieć „dziękuję”, albo „kocham cię”.
Trudno jej lub jemu powiedzieć, że lubię kawę z mlekiem i bez cukru.
Prawda?
Choć codziennie przynosi nam ją do łóżka z cukrem...jak ciężko powiedzieć bliskiej osobie - „Kurczę, wkurzają mnie twoje skarpetki czy rajstopy rzucone na podłogę”...
Jak trudno powiedzieć  „Może pójdziemy razem do kina?” Dlaczego komuś, kogo nie znamy, tak łatwo o tym wszystkim opowiadamy?
Zastanawialiście się kiedyś nad tym?
Ja lubię szukać takich odpowiedzi. No i chyba czasami udaje mi się rozwiązać jakiś tak mały mój kłopocik.
I ten też staram się przeanalizować...
Może wynika to z tego, że w pewnym stopniu nie chcemy urazić osoby, z którą jesteśmy, wysyłamy jakieś tam sygnały, wydaję nam się ze ona powinna je odczytać, i strasznie jesteśmy rozczarowani że ona tego nie widzi.
Powiedziałabym wręcz, jesteśmy wściekli, że on/ona tego nie widzą i nic z tym nie mają ochoty zrobić.
Jaki to fenomen pozwala na to, by kochająca żona nie powiedziała swojemu mężowi, że wkurza ją to, że siedzi wieczorami przed kompem, a tu raptem poznaje jakiegoś gościa i opowiada mu o wszystkim.
Uważacie, że to dobre rozwiązanie?
Biorąc pod uwagę to, że czasem warto ochłonąć i łatwiej pogadać z kimś, kogo prawdopodobieństwo spotkania jest jak prawdopodobieństwo szóstki w totka to fajnie... ale czy  takie podejście jest obiektywne?
Przecież my - jako istoty ludzkie - mamy skłonności do uniewinniania się i wybielania, zawsze winien jest ktoś inny tylko nie JA...
Prawda?
Dlaczego mnie to tak nurtuje...
Chciała bym dowiedzieć się, a właściwie zrozumieć, co to za fenomen, że ludzie otwierają się jak na kozetce u  psychologa.
Choć myślę, że na tej kozetce niejednokrotnie jest trudniej się otworzyć niż tu...
Może dlatego, że na kozetkę wracamy co dwa dni, albo przynajmniej raz w tygodniu?
Pewnie tak.
Może wiele prościej byłoby, gdybyśmy nauczyli się rozmawiać ze sobą.
Zaczęli dostrzegać potrzeby - nie tylko te materialne - drugiej osoby.
Może zauważylibyśmy, że mąż właśnie przeszedł i dotknął cię...a on może by zwrócił uwagę, że założyłaś sexy majteczki i wyłączyłby tego kompa.
Może zapytał /zapytałabyś, co zrobił ciekawego i co chciałby/ chciałaby zrobić w najbliższych dniach?
Może warto zainwestować w butelkę dobrego wina, a nie w nowy komputer (zawsze taniej)...
Resztę zostawiam do waszego przemyślenia...
Idę po wino...