Jak wiatr i morze

Kilka dni temu obejrzałam film, który długo czekał, by zagościć na ekranie naszego telewizora.

Nie jest to film, który oglądasz i po kilku minutach nie wiesz o czym był. Nie ma tu strzelania ani scen mrożących krew w żyłach … choć ja w napięciu czekałam na to, co będzie dalej.

Dwoje starszych ludzi, nie dających sobie rady w wielkim domu.

Ich córka jest młodą zapracowaną kobieta (stewardessą ) i nie ma czasu, by co dziennie zagościć w domu swoich rodziców.

Małżeństwo prowadzi skromne życie w swoim domku z ogródkiem, w którym uprawiają warzywa i doglądają drzew owocowych.

Paul kocha swoje jabłonie :)

Trafiają do domu spokojnej starości, nie potrafią się z tym pogodzić.

Nie pasuje im rozkład dnia i zajęć panujący w domu.

Ludzie, którzy tam pracują, też nie bardzo wiedzą, czego starsi ludzie potrzebują.

W zasadzie mało kto potrafi zrozumieć, że człowiek, na którym czas odcisnął swoje znamię, nie jest stracony.

Nadal jest człowiekiem, nadal ma swoje pasje i ma pełne prawo realizować swoje marzenia. Potrzebuje miłości, trochę poświęconego czasu i uwagi, by nadal wiedział, że jest dla kogoś ważny.

Takiego zachowania i takiej wiedzy trochę zabrakło w tym „dobrym” domu spokojnej starości.

Nasz bohater postanawia odnowić przyjaźń ze swoją porzuconą pasją – bieganiem.

Pierwsze kroki są trudne i dają w kość. Nasz biegacz jednak się nie poddaje. Walczy!

Choć pensjonariusze szydzą z niego, on nadal walczy. Trenuje, angażuje swoją żonę do treningów. Ona dzielnie mu sekunduje, mierzy czas, masuje stopy, dopinguje, staje się jego trenerem, tak jak było to wcześniej.

Tylko jeden z pensjonariuszy rozpoznaje w biegaczu postać, której kibicował dawno temu.

Tym niezłomnym biegaczem jest Paul Averhoff .

Olimpijczyk, maratończyk.

Paul angażuje się w bieganie tak jak kiedyś, ma plan treningowy przygotowany przez żonę, trenuje bez względu na pogodę, aż któregoś dnia trening kończy się zapaścią .

Po wyzdrowieniu Paul podejmuje na nowo wyzwanie i realizuje swoje postanowienie o przebiegnięciu Maratonu Berlińskiego.

W pensjonariuszy wstępuje nowe życie.

Zaczynają opuszczać dom, by kibicować i obserwować treningi Paula.

Gdy nasz biegacz wyzywa na pojedynek biegowy młodego sanitariusza, dom spokojnej starości huczy. Każdy pensjonariusz liczy na wygraną Paula. Tylko jeden zaciera ręce i liczy na to, że Paul przegra.

W dniu biegu wszyscy pensjonariusze wychodzą do parku, by kibicować naszemu bohaterowi.

Paul udawadnia wszystkim, że nie wiek odgrywa istotna rolę w bieganiu, tylko wytrenowany organizm i wola walki.

Starość bywa nieprzewidywalna, okrutna.

Śmierć zabiera ukochaną żonę Paula.

Ta kobieta długo walczyła i wygrywała z rakiem, tym razem już brakło sił, by wygrać.

Nasz bohater traci radość życia. Zawsze sobie powtarzali że są jak jak wiatr i morze, że odejdą razem. Tym razem Margot wymusza na mężu obietnicę.

Że przebiegnie maraton, dla niej.

Paul po wielu perypetiach staje na starcie Maratonu Berlińskiego.

Pokonuje go dla swojej żony i dla wszystkich pensjonariuszy, którzy zasiedli na trybunach stadionu olimpijskiego i kibicowali swojemu koledze.

Film jest piękny... po godzinie zaczęłam płakać i do końca nie rozstawałam się z chusteczką.

Historia Paula bardzo mnie zmotywowała.

Udowodniła, że chcieć to móc !!!!

Opowiedziała piękną historię miłości, pasji i realizacji marzeń.

Motto Paula zostanie ze mną do maratonu i na długo później... ,,Zawsze do przodu! Nigdy się nie zatrzymuj! Jak się zatrzymasz, to już przegrałeś”.

Polecam każdemu biegającemu i temu, kto nie ma ochoty nawet pomyśleć o takiej aktywności.

To film dla każdego.... tylko zaopatrzcie się w chusteczki !!!

Miłego oglądania :)