Złamane :)

Półmaraton Pabianicki edycja piąta.

Moja druga, a mojego Maćka pierwsza.

Bieg, do którego w zasadzie osobiście się nie przygotowywałam, gdyż moim celem jest maraton w Łodzi.

Decyzja o tym, by pobiec, zapadła w dniu, gdy mój Maciek powiedział, że chciałby pobiec półmaraton.

No ale dość tego wstępu, pobudka o szóstej, śniadanko, kawa i oczywiście owsianka … to ja …

Maciek jedzie na bananie...

Ubrani, spakowani, gotowi do działania :)

Wychodzimy na tramwaj... idziemy spokojnie... ja pozornie jestem spokojna, cały czas od wczoraj zastanawiam się, jak mam pobiec, czy moje założenie, które gdzieś tam w głowie układałam, jest osiągalne... jedna wielka niewiadoma.

Jedziemy na dworzec PKS, zakupujemy bilety i czekamy na przyjazd autobusu, który zawiezie nas na miejsce...

Po 30 minutach wsiadamy do środka transportu.

Po kolejnych 30 minutach jesteśmy na miejscu.

Tu jeszcze krótki odcinek do przejścia i jesteśmy na miejscu :)

Na środku hali sportowej, w której umiejscowione jest biuro zawodów, spotykamy Janusza, Mariusza, Tomka i Grzesia.

Odpieramy pakiety startowe, które Kamilka od razu rozbiera i zabiera dla siebie kilka rzeczy.

Grupa ŁRT rozrasta się, pojawiają się nowi członkowie drużyny i coraz więcej uśmiechów, radości, słów wsparcia.

Pod maską radości i beztroski ukrywam cały czas swoje zdenerwowanie, z jednej strony pewnie dotyczące mnie, z drugiej... mój Maciek biegnie pierwszy półmaraton...

Wiem, że da radę, ale bardzo bym nie chciała, by gdzieś pobiegł za szybko i by mu się nic nie stało. Te obawy związane z moim Maćkiem i moje obawy dotyczące mojej formy nie dają mi spokoju. Idę do szatni i wkładam swój strój biegowy.

Na stadionie rozstawiamy swoje centrum dowodzenia :)

Mamy jak zawsze swoją flagę.

Czesio też dojechał, by nam kibicować i ogólnie jesteśmy super zorganizowani :)

Do startu pół godzinki.

Mariusz zabiera nas na rozgrzewkę, pokazuje nam ćwiczenia, które mają pobudzić mięśnie odpowiedzialne za bieganie, a zatem czas przeznaczony na pobudzenie naszych mięśni mija szybko i zostaje dziesięć minut do startu...

Ustawiamy się na starcie.

Tam spotykam kilku znajomych, z którymi witam się i przybijam piąteczkę :)

Do startu zostało kilka sekund, poszliśmy, wystartowaliśmy :)

Pierwsze kilometry są trudne, przeciskam się przez tłum ludzi, staram się utrzymać równe tempo, ale jest trudno..

Biegnę przed balonikami na 1:45 daję jakoś radę.

Plan jest taki, by próbować utrzymać takie tempo przez cały bieg, może się uda :)

Po drodze mijam Stasia, zamieniamy kilka słów i pokrzepiona tekstem, że dobrze mi idzie, wycinam do przodu...

Na 12 km dopada mnie zmęczenie i zwalniam, a na 13 czy 14 km doganiają mnie baloniki na 1:45... Słysze hasło:

- Witamy w pociągu na 1:45!

Przez głowę przelatuje mi myśl .. - Nie... no kurczę... nie po to walczyłam cały czas sama na trasie, zmagałam się z wiatrem, by teraz dołączyć do nich...

Nie żebym coś do nich miała, ale jakoś nie bardzo mieściło się to już w mojej koncepcji :)

Pomyślałam:

- Dobra... odpocznę chwilkę i zacznę ...na nowo..

16 km, atakuję albo polegnę albo się uda :) Ryzyk fizyk .

Biegnę, wracam do swojego tempa, kubek z wodą... jeden ląduje na asfalcie, drugi nie trafia wcale w moją dłoń, więc biegnę bez wody, jakoś dam radę, choć nie ukrywam, że przydałby się łyk wody.

Dobiegam na stadion i jest 1:44:10... czas marzenie :)

Udało się! Nawet nie myślałam o takim wyniku.

Przed startem obawiałam się, czy dam radę pobiec 1:45, a tu taka niespodzianka :)

Na mecie medal, gratulacje i wielka, wielka radość :)

Teraz czekam na mojego Maćka :)

Gdy przybiegają zające na dwie godzinki, zaczynam się niepokoić.

Postanawiam iść na trasę i zobaczyć, gdzie on utknął... dochodzę do bramy, zamieniam kilka słów z Sylwią, i wypatruję męża.

W pewnej chwili wydaje mi się, że widzę go, podbiegam i kawalątek biegnę z nim.

Wbiega na stadion sam, dumny z osiągniętego celu :)

Brawo !!! Pierwszy półmaraton zaliczony :)

Oczywiście wszyscy odmeldowali się na mecie, zadowoleni :)

Po przywróceniu każdemu zawodnikowi cywilnego ubrania nastał czas na podzielenie się wrażeniami i posiłek regeneracyjny :)

Było ciasto, soki i uśmiechy... przede wszystkim był czas spędzony z ludźmi, którzy dzielą tę samą pasję :)

Bieg zakończony był kilkoma miłymi akcentami dla naszych klubowych koleżanek i dla naszego klubu....

Jadzia Wiktorek otrzymała nagrodę dla najstarszej uczestniczki biegu, Magdalena Ziółek trzecia w K -30, a drużyna ŁRT 1 zajęła drugie miejsce wśród wszystkich drużyn zgłoszonych do zawodów.

Jednym słowem bieg był super, trasa przygotowana lepiej niż w zeszłym roku, jeden minus... dziewczynki rozdające wodę na punktach żywieniowych i jedzonko były totalnie nieprzygotowane do działania :)

To należałoby dopracować.

Impreza super :)

Dzięki Łukasz Brzeźnicki za podwiezienie do domu. Mariusz Wasilewski serdeczne dzięki za cierpliwość i czas poświęcony na klepanie naszych treningów, analizowanie i cenne wskazówki :) Janusz mam nadzieję, że przekażesz to naszemu trenerowi :)